TEGEN EPOCH TIJDEN

Een recent medisch rapport van medische experts laat een conflict zien tussen orgaantransplantatiepraktijken in China en het Westen. Het rapport stelt bezorgdheid dat "organen van geëxecuteerde gevangenen nog steeds worden gebruikt voor transplantatie in China", terwijl veel medische professionals denken dat de praktijk is gestopt.

Dus waar ligt de waarheid? Het rapport suggereert dat de objectiviteit van westerse transplantatieprofessionals is vertroebeld door een "oprechte hoop" dat China zal veranderen.

Sinds januari 2015 maken Chinese functionarissen actief bekend dat ze zijn gestopt met het doden van gevangenen voor organen, en veel westerse mediaberichten vertellen hetzelfde verhaal. Er is echter geen verandering in China die onafhankelijk onderzoek of toegang tot transplantatiegegevens toestaat - China staat dit eenvoudigweg niet toe. En de enige gegevens die verder gaan, zijn verklaringen van Chinese functionarissen, die zich nog steeds in het communistische systeem van China bevinden.

 

 

Afgezien van het feit dat de onethische praktijk van het gebruik van organen van gevangenen nog steeds plaatsvindt in China, stelt het rapport dat China's transplantatiesysteem nog steeds een veel ernstiger misdaad in de hand kan werken, namelijk "voortdurende gedwongen orgaanroof van gewetensgevangenen".

Het meest opvallende is dat onafhankelijk onderzoek heeft uitgewezen dat sinds 2002 tienduizenden beoefenaars van de spirituele praktijk Falun Gong zijn vermoord voor de verkoop van hun organen voor transplantatie.

Het rapport legt uit hoe de veranderingen in het Chinese systeem waarnemers voor de gek houden door gevangenen te herclassificeren als gewone burgers. Organen die van geëxecuteerde gevangenen zijn afgenomen, al dan niet vrijwillig, worden nu geclassificeerd als 'vrijwillige donaties van burgers'.

Met een enorme gevangenispopulatie maken de Chinese autoriteiten geen publiekelijk onderscheid tussen criminele gevangenen en gewetensgevangenen. Helaas doet de westerse medische gemeenschap dat ook niet.

 

 

Hoewel de auteurs de “positieve vooruitgang” erkennen die de transplantatiegemeenschap heeft geboekt met het nieuwe donatieprogramma van China, waarschuwen ze sterk dat hoop voor China om te veranderen “nog een droom is terwijl gevangenen gevaar blijven lopen onder de eis en voortdurende medische uitbuiting van executie. ”

Het rapport mag met zijn academische titel geen internationale krantenkoppen halen: “Historische ontwikkeling en huidige status van orgaanverkrijging van ter dood veroordeelde gevangenen in China.” Het biedt echter morele duidelijkheid voor de medische gemeenschap en helpt haar de medische ethiek niet te ondermijnen door zich te laten leiden door officiële verklaringen uit China, zonder transparante gegevens.

Of het nu waar is of niet, China rapporteerde orgaandonaties en -transplantaties op een recordhoogte in 2015, hoewel de meerderheid van de Chinese burgers niet bereid is hun organen te doneren. De bronnen van deze organen voor transplantatie zijn nog niet bekendgemaakt. Dit feit alleen al zou alarmbellen moeten doen rinkelen, in plaats van lof, voor de veranderingen in het Chinese donatiesysteem.

China zal in augustus 2016 gastheer zijn van de volgende internationale bijeenkomst van transplantatieprofessionals in Hong Kong. Is dit een kans om van China te eisen dat het gegevens en toegang tot zijn duistere transplantatiegegevens verstrekt? Of zullen China's criminele transplantatieactiviteiten onder het tapijt worden geveegd met een kwast van "oprechte hoop"?

 

 

Ik hoop oprecht dat een gedegen medische analyse zoals dit rapport professionals zal beïnvloeden om de niet-verifieerbare verklaringen van China te doorzien. Het is een kans om gebruik te maken van het Wereldtransplantatiecongres van 2016 om erop aan te dringen dat China zich onmiddellijk aan de ethische normen houdt die van de rest van de wereld worden verlangd.

Misschien is het een ontmoedigende taak om enige eis te stellen aan een land dat nog steeds wordt bestuurd door een ondoorzichtig communistisch regime. Toch is de opzettelijke erosie van de fundamentele waarden van het leven en de ethiek bij transplantatie misschien een veel groter gevaar voor ons allemaal.

Kay Rubacek is een producer voor Swoop Films en de film “Moeilijk te geloven”, een documentaire over hoe dokters moordenaars werden en waarom we een oogje dichtknijpen.

De meningen in dit artikel zijn de meningen van de auteur(s) en weerspiegelen niet noodzakelijk de mening van Epoch Times.