Ethan Gutmann is de auteur van twee boeken over China en een verscheidenheid aan lange reportageartikelen over het onderwerp orgaanroof van gewetensgevangenen in de VRC. Zijn meest recente boek, De slachtpartij, werd eerder dit jaar gepubliceerd - het richt zich op het massaal oogsten van organen van beoefenaars van Falun Gong, een spirituele praktijk. De belangrijkste nieuwe informatie in de tekst is afkomstig uit interviews die Gutmann heeft gehouden met overlevenden van marteling, onderzoekers, voormalige veiligheidsagenten en politie, chirurgen en anderen over de hele wereld, die een of ander aspect van het misbruik belichten, dat volgens onderzoekers heeft plaatsgevonden. sinds ongeveer 2000.
Een van Gutmanns interviewonderwerpen was de bekende Taiwanese chirurg Dr. Ko Wen-je, die hielp bij het opzetten van het Taiwanese orgaantransplantatiesysteem. Gutmann's boek beschrijft hoe Dr. Ko naar het vasteland van China ging en per ongeluk ontdekte dat de organen van Falun Gong gewetensgevangenen werden gebruikt bij transplantaties. Hij probeerde de dokters op het vasteland te helpen met het bedenken van een systeem dat dit misbruik tot een minimum zou beperken, maar het werd niet overgenomen. Dr. Ko is nu toevallig ook burgemeester van Taipei, de hoofdstad van Taiwan, na een verkiezingscampagne die bitter is uitgevochten door zijn tegenstanders, van de zittende Nationalistische Partij. Gutmanns boek werd in augustus gepubliceerd; de burgemeestersverkiezingen vonden plaats op 29 november. Voorafgaand aan de verkiezingsdag probeerden Dr. Ko's politieke tegenstanders de chirurg aan te vallen - deels door de inhoud van Gutmanns boek verkeerd weer te geven, met een vermenging van politieke scheldwoorden, om te beweren dat Dr. Ko was een orgelmakelaar. Dr. Ko's advocaat stuurde Gutmann op een gegeven moment juridische correspondentie met het verzoek dat Gutmann de passages in zijn boek die betrekking hebben op de verklaringen van Dr. Ko intrekt.
Gutmanns advocaat, Clive Ansley, reageerde door te zeggen dat het probleem niet de inhoud van het boek was, maar de verkeerde voorstelling van zaken die Dr. Ko's politieke tegenstanders hadden gegeven. Daar stopte het incident, tot na de verkiezingen. Onlangs bracht Gutmann een video uit en een lange vraag en antwoord - de vragen waren gesteld door een Engelstalige Taiwanese krant die later om niet-gespecificeerde redenen weigerde het interview te houden - waarin zijn standpunt over de contretemps werd verduidelijkt en beschikbaar werd gesteld gedocumenteerd bewijswat aantoonde dat Dr. Ko Gutmanns verslag van hun uitwisseling had bekeken en ondertekend. De vraag en het antwoord werden gepubliceerd samen met een video waarin Gutmann zijn antwoorden toelicht. De tekst zoals deze verscheen op Gutmann's website volgt.
Hoe kwam je boek in het middelpunt van de burgemeesterscampagne van Taipei terecht?
Gutmann: In 'The Slaughter' beschrijft Dr. Ko een bezoek aan een ziekenhuis op het vasteland om de kwaliteit van orgaantransplantaties in China voor Taiwanese patiënten in zijn kliniek te onderzoeken. Nadat hij zich ervan bewust werd dat organen van Falun Gong beoefenaars werden gebruikt om de transplantaties te verkrijgen, probeerde Ko stilletjes meer transparantie te introduceren in het orgaandonatiesysteem in China. Hij faalde, maar in mijn boek beschreef ik Dr. Ko als een man met 'unieke moed'.
Op de een of andere manier sloegen velen in Taiwan dat deel over. In oktober, toen Dr. Ko Wen-je er goed uitzag in de peilingen, grepen partijdige elementen The Slaughter aan om Dr. Ko ervan te beschuldigen een 'orgaanmakelaar' te zijn.
Gebruikmakend van onnauwkeurige, buiten de context geplaatste vertalingen van mijn schrijven, domineerde de kwestie bijna een week lang de Taiwanese media-aandacht, met als hoogtepunt een persconferentie waar Dr. Ko de persaanklachten ontkende en aspecten van mijn boek afschilderde als onnauwkeurig en ongeoorloofd.
Toch reageerde Dr. Ko op een bewering die ik eigenlijk nooit in The Slaughter heb gedaan. Zoals mijn advocaat, Clive Ansley, verklaarde: “Tot nu toe heeft geen enkele Engelssprekende lezer ook maar één moment begrepen dat Dr. Ko optrad als een 'organ broker'”.
Heeft Dr. Ko enige interesse getoond in het kopen van menselijke organen of daadwerkelijk betrokken te raken bij de Chinese orgaanhandel?
Gutmann: Zou een orgelmakelaar mij een interview hebben gegeven? Natuurlijk niet. Dr. Ko was gewoon bezorgd over het welzijn van de patiënten in zijn kliniek.
Hoe werd Dr. Ko in de eerste plaats onderdeel van uw boek?
Gutmann: In juli 2008 begonnen mijn onderzoeksassistent en ik een interview met Dr. Ko omdat we hadden gehoord dat hij misschien iets wist over orgaanroof in China. Dr. Ko begon met een nogal generiek verhaal: een kliniek met bejaarde patiënten die orgaantransplantaties nodig hebben. Een chirurg die het vasteland van China bezoekt om de kwaliteit van de zorg te onderzoeken. De chirurg informeert in een ziekenhuis naar transplantatieprocedures en prijzen. Nadat ze de artsen van het vasteland hebben leren kennen, antwoorden ze dat de patiënten van zijn kliniek de gereduceerde Chinese prijs zullen ontvangen.
Mensen onderhandelen in China. Dat is geen nieuws. Dus het interview zou mijn boek niet hebben gehaald, behalve één kritische wending: de chirurg kreeg te horen dat de Taiwanese patiënten, als ze naar dit ziekenhuis zouden komen, bijzonder gezonde organen zouden krijgen. Waarom? Omdat de orgaandonoren Falun Gong waren, dat wil zeggen gewetensgevangenen.
Dit gebeurde in 2004-2005, voordat er beschuldigingen waren opgedoken van systematische orgaanroof van Falun Gong. Dus de schaal was een mysterie. Maar Dr. Ko voelde dat hij op iets verschrikkelijks was gestuit: artsen op het vasteland, in ten minste één ziekenhuis, waren Falun Gong aan het doden voor hun organen.
Misschien kregen andere Taiwanese artsen een glimp van diezelfde ontdekking te zien. Wat Dr. Ko onderscheidt, is dat hij probeerde er iets aan te doen door in zijn eentje een gestandaardiseerd medisch formulier te creëren dat artsen op het vasteland zou dwingen om de identiteit van de 'donor' van het orgaan daadwerkelijk in te voeren. Dr. Ko dacht dat dit de praktijk van het ondergronds oogsten van Falun Gong zou kunnen aandrijven, hoewel, zoals hij me treurig vertelde, het "slechts 95% van het probleem zou wegnemen". In de loop der jaren probeerde Dr. Ko artsen op het vasteland ertoe te brengen het formulier aan te nemen. Ze weigerden. Dus Dr. Ko deed iets anders. Hij sprak met een journalist.
Dat ben jij. Hoe kwam Dr. Ko's interview precies in je boek terecht? Wat was het proces?
Gutmann: Het hele proces stond beschreven in mijn boek: in onderling overleg was het gesprek vertrouwelijk. Ik heb het niet opgenomen. En mijn geheugen voor dialogen is eigenlijk best goed, maar mijn geheugen alleen zou duidelijk niet het verhaal rechtvaardigen dat je in het boek ziet.
In de loop der jaren belde mijn onderzoeker af en toe Dr. Ko. Ik belde hem ook om te vragen of er een centrale database van Falun Gong beoefenaars bestond in China. Dr. Ko antwoordde dat het oogsten gebeurde in een informeel eBay-achtig systeem. Zijn Engels was niet vlot aan de telefoon, maar het was voor ons allebei duidelijk dat we het over het oogsten van Falun Gong hadden.
In juni 2013 besloot ik om te proberen Dr. Ko's toestemming te krijgen om zijn account als 'anonieme Taiwanese chirurg' te publiceren. Ik laat mijn schrijven zelden leiden door een interviewonderwerp vóór publicatie, maar omdat we het interview niet hebben opgenomen, e-mailde mijn onderzoeker Dr. Ko een voorontwerp – karaokebar en al – en stelde hij de volgende vragen in het Chinees:
“1. Onder de omstandigheden dat we je naam, specifieke situaties of details niet noemen, is het oké om deze inhoud te schrijven?
2. Komt zijn versie van het verhaal (hieronder) overeen met de werkelijkheid? Is het feitelijk? Omdat we destijds niet hebben opgenomen en je niet te veel over deze richting hebben gevraagd, dus er zijn enkele situaties waar we niet al te duidelijk over zijn, herinneren we ons alleen de algemene afwijking. Kun je een kijkje nemen en ons vertellen waar het verhaal onjuistheden bevat? Als het onjuist is, hoe moet het dan correct worden vermeld?”
Dr. Ko's reactie: "het verhaal lijkt ok."
In januari 2014 hebben we Dr. Ko gevraagd om zijn echte naam te laten verschijnen bij het account in The Slaughter, dat in augustus wordt gepubliceerd. Dr. Ko's reactie was: "OK, voor wat ik zeg kan ik verantwoordelijk zijn." Vervolgens verstrekte hij, op verzoek, een portret van zichzelf in hoge resolutie voor publicatie in het boek. Kortom, Dr. Ko had drie duidelijke gelegenheden om te zeggen: "Een ogenblik, laat me nog eens naar dat account kijken." Uit de e-mails blijkt dat er geen wezenlijke verschillen zijn tussen wat Dr. Ko ontving en wat in het boek werd gepubliceerd, zelfs niet na de rigoureuze redactie van mijn uitgever.
Meer dan 100 getuigen werden geïnterviewd voor mijn boek. Sommigen riskeerden zelfs hun leven – en dat van hun families – voor dit onderzoek. Niemand heeft bezwaar gemaakt tegen The Slaughter. Als Dr. Ko zelfs maar een klein voorbehoud had gemaakt, zou ik de rekening hebben genoteerd.
Heb je een wrok over dit alles? Denk je dat Dr. Ko dat doet? En wat ziet u op dit moment als de weg vooruit met Dr. Ko?
Gutmann: Mijn beste wensen gaan uit naar Dr. Ko en de mensen die hebben gewerkt om hem te kiezen. Ik blijf geloven dat Dr. Ko een ethische man is die - door ermee in te stemmen om in mijn boek genoemd te worden - zijn deel deed om een einde te maken aan een wreedheid op het gebied van mensenrechten. Het is jammer dat Dr. Ko de behoefte voelde om afstand te nemen van zijn verhaal in het heetst van een politieke campagne.
Toch zeggen mensen veel dingen in politieke campagnes. Ik vat opmerkingen niet persoonlijk op. En, zoals mijn onderzoeker suggereerde, is het heel goed mogelijk dat Dr. Ko en ik verschillende herinneringen hebben aan sommige aspecten van ons interview. Ik zal dus ingaan op de zorgen van Dr. Ko in het voorwoord van de Chinese editie van “The Slaughter” en ik heb er geen probleem mee om een asterisk naast bepaalde uitspraken te plaatsen. Misschien onderhandelde Dr. Ko in China namens zijn kliniek en niet voor individuele patiënten. Misschien hebben Dr. Ko en de chirurgen nooit een karaokebar bezocht. Misschien heeft Dr. Ko nooit afspraken gemaakt voor Taiwanese patiënten op het vasteland.
Maar dit verandert niets aan het feit dat Dr. Ko mijn verslag van het interview heeft ondertekend. En niets daarvan verandert mijn stelling: dat we het hadden over orgaanoogst van Falun Gong. Waarom zou Dr. Ko anders hebben besproken dat het oogsten van Falun Gong tijdelijk wordt stopgezet voor de Olympische Spelen in Peking? Ik speelde met Dr. Ko's gestandaardiseerde medische formulier op zijn computer. Heeft Dr. Ko het formulier gemaakt om de rechten van moordenaars en verkrachters te verdedigen? Nee, toen Dr. Ko zei dat de vorm slechts 95% van het probleem zou wegnemen, verwees hij naar Falun Gong. Op dit punt mag geen sterretje staan.
Toch vraag ik me nog steeds af: waarom heeft Dr. Ko tijdens zijn verkiezingscampagne voor mijn account getekend? Nog vreemder, waarom had hij geen voorbereid antwoord toen het account opdook? De eenvoudigste verklaring is waarschijnlijk correct: Dr. Ko is een eerlijke man die, zeker in januari 2014, nog een politieke neofiet was, niet voorbereid op de cynische persoonlijke aanvallen die gepaard gaan met politieke campagnes.
Toch maak ik mij aan diezelfde naïviteit schuldig, dus ik kan op dit punt nauwelijks een oordeel vellen. We hebben onze lessen op de harde manier geleerd, zou je kunnen zeggen.
Wat is volgens jou de weg vooruit voor Taiwan?
Gutmann: Ik weet zeker dat het heel anders aanvoelt voor iedereen die aan de campagne heeft meegewerkt, maar als mensenrechtenonderzoeker zie ik dit als slechts een nieuwe schermutseling in een zeer lange oorlog over gedwongen orgaanroof. De Chinese Communistische Partij had graag gezien dat Dr. Ko en ik elkaar uit elkaar scheurden. In plaats daarvan stelden de juridische antwoorden van mijn advocaat Dr. Ko vrij. Ik blijf hopen dat hij de zaak van het redden van onschuldige levens in China verder zal bevorderen.
Maar laten we het hebben over de politieke realiteit. De burgemeestersfunctie van Taipei kan een opstap zijn naar het presidentschap van Taiwan. Welnu, kan een Taiwanese president openlijk erkennen dat er politieke en religieuze dissidenten in China zijn geoogst? Kan een getuige zelfs namens Taiwan onderhandelen met de partij? Een kandidaat voor burgemeester van Taipei, en mogelijk het presidentschap, wil daar misschien rekening mee houden.
Maar hoe normaal, nuchter, zelfs gerechtvaardigd, die woorden misschien ook klinken, is dit niet een soort kanker, deze eindeloos sluipende rationalisatie om Peking niet te beledigen? En is er niet een vleugje hypocrisie in deze hele zaak?
Elementen in de Taiwanese samenleving stonden te popelen om Dr. Ko ervan te beschuldigen een 'orgaanmakelaar' te zijn. Toch gaan Taiwanese burgers regelmatig naar het vasteland voor organen, ook al is de kans groot dat een Oeigoerse, een Tibetaan, een huischristen of een Falun Gong beoefenaar zal worden vermoord zodat een Taiwanese burger in leven blijft. Dus tenzij Taiwan orgaantoerisme regelrecht verbiedt, zoals Israël heeft gedaan, zou Taiwan zelf dan niet gekarakteriseerd moeten worden als een "orgaanhandelsstaat"?
Taiwan kan China niet veranderen, maar Taiwan kan zijn eigen waarden volgen. Als er iets goeds uit de Dr. Ko-controverse is voortgekomen, is het dit: Taiwan is op iets verschrikkelijks gestuit. En meer dan enig ander volk ter wereld bevindt het volk van Taiwan zich in een unieke positie om de waarheid te kennen.
Bestel jouw exemplaar van De slachtpartij online: BESTELLEN
